Psychonauts demo

γράψε coomments οπωσδήποτε μετά qrious γιατί κ εγώ είμαι περίεργος...

Μόλις τελείωσα το Psychonauts και μπορώ να πω με απόλυτη βεβαιότητα το εξής: Ναι, δεν είναι adventure, αλλά είναι από τα καλύτερα games EVER. Κυριολεκτικά απίστευτο παιχνίδι, αγγίζει την τελειότητα σε πάρα πολλούς τομείς... Το demo είναι λιγάκι απογοητευτικό...το πραγματικό γλέντι αρχίζει μετά... Όποιος δεν το δοκιμάσει χάνει!

Είναι ο Tim Schafer εκεί γι'αυτό .

PS. Viva Full Throttle

Όντως...long live Tim Schaffer! Ο άνθρωπος είναι απλούστατα θεός, βρίσκεται στα όρια της ιδιοφυϊας. Πνέξυπνο το δημιούργημα του, και ελπίζω να βρει την απήχηση που του αξίζει. Είναι ένα παιχνίδι που φαίνεται, μετά από χρόνια, το ΜΕΡΑΚΙ του δημιουργού του...

NikolasFigaro wrote: Κυριολεκτικά απίστευτο παιχνίδι, αγγίζει την τελειότητα σε πάρα πολλούς τομείς... Το demo είναι λιγάκι απογοητευτικό...το πραγματικό γλέντι αρχίζει μετά... Όποιος δεν το δοκιμάσει χάνει!

Μπορείς να δώσεις λίγα περισσότερα στοιχεία; Τι είναι αυτό που γίνεται αργότερα και κάνει το παιχνίδι τόσο καλό;
Όχι τίποτα, αλλά το παιχνίδι το έκανα uninstall μετά από κανά μισάωρο που ασχολήθηκα μαζί του και με έχεις βάλει σε σκέψεις μήπως γίνεται καλύτερο μετά και το έχασα. Αλλά πόσο καλύτερο; Αφού όπως είπε και ο qrious δεν είναι τίποτε άλλο από ένα platform. Μου θύμισε τον sonic του sega...

Φυσικά και δεν αμφισβητώ αυτά που γράφεις, μιας και πρόκειται για προσωπικά γούστα του καθενός. Απλά πραγματικά μου κίνησες την περιέργεια.

Φίλε Deadalus, καταρχήν σου ξεκαθαρίζω ότι ΔΕΝ πρόκειται για adventure, τουλάχιστον όχι με την στενή έννοια του όρου. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα ιδιόμορφο platform game, με έντονη ποικιλία ωστόσο, απίστευτα φιλοσοφημένο και αλληγορικό, πρωτότυπο και πνευματώδες, πολύ διαφορετικό από ότι έχουμε συνηθίσει ως τώρα. Σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με παιχνίδια τύπου sonic π.χ., μοιάζει πιο πολύ στο gameplay του με το Beyond Good & Evil. Δηλαδή δεν σκοτώνεις απλά "κακούς", ούτε πηδάς από το ένα σημείο στο άλλο. Μιλάς με χαρακτήρες, υπάρχει πλήρης αλληλεπίδραση με το περιβάλλον, έχεις inventory κτλ.

Να γίνω λίγο πιο σαφής.

Γενικά είναι λίγο δύσκολο να σου εξηγήσω γιατί είναι τόσο καλό, ειδικά από ένα σημείο και μετά, πρέπει να το παίξεις για να καταλάβεις, αλλά θα προσπαθήσω. Υποθέτω πως την ιστορία του παιχνιδιού, λίγο ή πολύ την γνωρίζεις. Χειρίζεσαι έναν πιτσιρικά, τον Razputin, ο οποίος μπαίνει λαθραία σε ένα καμπ για παιδιά με psychic ικανότητες, με όνειρο να γίνει κάποια μέρα psychonaut, δηλαδή ένα είδος υπερκατασκόπου, με τρομερές εγκεφαλικές και ψυχικές δυνάμεις (π.χ. τηλεκίνηση). Η αρχική εκπαίδευση και η γενικότερη πορεία του παιχνιδιού διαδραματίζεται μέσα σε εγκεφάλους άλλων ατόμων, που αποτελούν κόσμοι-καθρέπτες της εκάστοτε προσωπικότητας, πράγμα, κατά την γνώμη μου τρομερά έξυπνο. Υπάρχουν και αρκετές περιοχές, όπως η κατασκήνωση, όπου έχεις απόλυτη ελευθερία κινήσεων, μιλάς με άλλα άτομα, αγοράζεις αντικείμενα, εκπληρώνεις κάποιες αποστολές, και, καθώς ανεβαίνεις σιγά σιγά ranks (κάτι σαν levels στα RPGs), αποκτάς νέες δυνάμεις, όπως η τηλεκίνηση, η ικανότητα να βλέπεις μέσα από τα μάτια άλλων κτλ. Όλα αυτά δίνουν μεγάλη ποικιλία και ελευθερία προσέγγισης στο gameplay.

Συνοπτικά θα σου παραθέσω τα στοιχεία που με έκαναν να αγαπήσω το παιχνίδι αυτό.

1.Τρομερό χιούμορ, στοιχείο κλασικό για παραγωγή του Tim Shchaffer , που μου θύμισε άλλες, παλιότερες εποχές.

2.Η συνολική ποιότητα του παιχνιδιού. Πολύ καλά γραφικά, τρομερός ήχος, απίστευτα voice-overs, γενικά υψηλότατα production values.

3.Το αίσθημα "ευφυίας" που απορρέει από το παιχνίδι. Είναι πανέξυπνο, αλληγορικό, και σίγουρα θα σε κάνει να σκεφτείς πολλές φορες, όχι για κάποιο γρίφο, αλλά θα αναρωτιέσαι διαρκώς, θα λες από μέσα σου "ποτέ δεν είχα δει έτσι τα πράγματα", ή "πως δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό;". Είναι λίγο δύσκολο να σου δώσω να το καταλάβεις, πρέπει να το παίξεις για να δεις.

4.Η ιδιαιτερότητα και η ποικιλία, δεν βαριέσαι ποτέ, πάντα υπάρχει μία νέα, διαφορετική πρόκληση. Για παράδειγμα η Lungfishopolis.Παίξε και θα καταλάβεις.

5.Είναι θεότρελο.

6.ΔΕΝ είναι για παιδιά το παιχνίδι. Ενώ επιφανειακά φαίνεται παιδικό και χαριτωμένο, πίστεψε με, αργότερα, τα πράγματα "σοβαρεύουν", πάντα όμως με χιούμορ. Έχει μία πολύ "ιδιαίτερη" ωριμότητα.

7.Και το βασικότερο: Φαίνεται ότι ο δημιουργός έχει βάλει το ΜΕΡΑΚΙ του. Αυτό το είχα συναντήσει μόνο σε παλιά adventures, όπου είχε συνήθως συμμετοχή και ο Schaffer, όπως το Day of the Tentacle. Και εξηγούμαι: Όταν, λ.χ. πατούσες use σε ένα εντελώς άσχετο σημείο, ή προσπαθούσες να κάνεις κάτι τελείως χαζό, δεν σου πετούσε κάποιο μήνυμα σε στυλ "I can't do that" ή "that's stupid", αλλά πάντα είχε μία μοναδική ατάκα, ειδικά για αυτήν την περίσταση. Οτιδήποτε έκανες δηλαδή, αντιστιχούσε σε μία μοναδική αντίδραση, που συνήθως προκαλούσε γέλιο και έκπληξη. Δεν υπήρχε απλά το σωστό και το λάθος. Ένιωθες ότι ο δημιουργός σε σκεφτόταν, είχε στο νου ΕΣΕΝΑ, που θα έκανες κάτι, όσο χαζό κι αν ήταν, απλά για να δεις πως θα αντιδράσει. Δεν ξέρω αν έγινα κατανοητός, αλλά αυτό ακριβώς υπάρχει και στο Psychonauts. Όπου και να πατήσεις, ό,τι και να κάνεις, θα υπάρξει μία μοναδική αντίδραση, μία μοναδική ατάκα. Για παράδειγμα, σε κάποια φάση παίρνεις την ικανότητα να μπορείς να βλέπεις μέσα από τα μάτια των άλλων. Δηλαδή βλέπεις τον κόσμο όπως αυτοί των αντιλαμβάνονται, και πως βλέπουν εσένα. Δοκίμασε το όπου μπορείς, σε άτομα και ανντικείμενα, κι ας μην παίζει κανένα ρόλο στην ροή της ιστορίας. θα πάθεις πλάκα από αυτά που θα δεις...χαρακτηριστικό παράδειγμα, όταν το έκανα σε έναν σκύλο που πέτυχα τυχαία στο δρόμο, με έβλεπε σαν κρούνο της πυροσβεστικής, υποψήφιο θύμα για κατούρημα δηλαδή...Σαν να σου λέει ο δημιουργός: "Φίλε, ό,τι κι αν κάνεις, εγώ το έχω σκεφτεί και το έχω βάλει για ΣΕΝΑ". Πόσα παιχνίδια έχουν να δείξουν κάτι τέτοιο;

Ελπίζω να μην σε κούρασα, αλλά έχει τόσα πολλά πράγματα να γράψεις γι'αυτό το κομψοτέχνημα. Δεν έιναι για όλους το παιχνίδι αυτό. Αλλά, πίστεψε με, αξίζει να το δοκιμάσεις...

Ευχαριστώ φίλε Nikolas. Ήσουν κατατοπιστικότατος.
Και όχι, δεν με κούρασες καθόλου. Ίσα ίσα που μ'έκανες να του δώσω ακόμη μια ευκαιρία του παιχνιδιού, μόλις βρεθεί λίγος ελεύθερος χρόνος. Για να δούμε τι θα δούμε λοιπόν.

ΥΓ. Αυτά τα άλματα να μην είχε! Το παιχνίδι το είχα κάνει unistall στην πρώτη πίστα, κυρίως γιατί τσατίστηκα που έκανες πόση ώρα να ανέβεις κάπου και από ένα λάθος έπεφτες και άντε πάλι από την αρχή.

Μπα...ίσα ίσα ο Tim Schafer είναι πολύ έξυπνος. Ο Cecil και ο Tornquist δηλ. καλύτεροι είναι; Τουλάχιστο έκανε κάτι πιο προτότυπο.