Journey to the center of the Earth

H Ariane, μία νεαρή φωτορεπόρτερ - εμφανισιακά έχουμε μία επιβεβαίωση όλων των κλισέ των παιχνιδιών με πρωταγωνίστριες γυναίκες - βρίσκεται σε μία επαγγελματική αποστολή και τραβάει αέροφωτογραφίες ενός ηφαιστείου κάπου στην Ισλανδία. Με το που προσγειώνεται όμως στο κρατήρα του μία τρομερη κατολίσθιση καταστρέφει το ελικόπτερο της. Ζαλισμένη και πανικόβλητη απο την εξαφάνιση του πιλότου της ερευνάει την περιοχή για να βρεί διέξοδο. Βρίσκει ένα άνοιγμα στο ηφαίστειο, μία σπηλιά, μπαίνει μέσα και ξαφνικά αρχίζει να πέφτει. Με το που συνέρχεται συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται σε ένα παράξενο κόσμο - και συγκεκριμένα στο κέντρο της γής.
 
Το παιχνίδι αποτελεί μία άτυπη συνέχεια του μυθιστορήματος του Ι. Βερν Ταξίδι στο Κέντρο της Γης, εξελίσσεται όμως στο παρόν. Μπορώ να πώ ότι η Frogwares κατάφερε να αξιοποίησει σχετικά δημιουργικά την κληρονομιά του Βερν, αφου αφομοιώνει λειτουργικά τον κόσμο που αυτός πρώτος δημιούργησε, συνθέτωντας ένα ζωντανό βιόκοσμο.
Πρωτοτυπία μήδεν όμως, αλλή μια φορά για την Frogwares που μας κάνει να αναριωτίομαστε αν τα στελέχη της είναι ικανά να συγγράψουν ένα πρωτότυπο σενάριο, μιας και μέχρι στιγμής όλα της τα adventures περιστρέφονται γύρω απο "έτοιμους" ήρωες και λογοτεχνικό υλικό.

 
Επιπλεόν, η εξέλιξη του σεναρίου είναι λίγο προβληματική. Για παράδειγμα συναντάς ένα χαρακτήρα και αυτός με το "καλημερα" και χωρίς να σε ξέρει καθόλου αρχίζει να σου εξιστορεί τα παράπονα του απο τον άρχοντα της κοινότητας. Μην ξεχνάμε ότι οι κοινωνικές οργανώσεις που υπάρχουν στον κόσμο του παιχνιδιού είναι επί το πλείστον κλειστού τύπου, παραδοσιακές κοινωνίες στις οποίες και η παραμικρή αμφισβήτηση προς τον αρχηγό-αυθεντία τιμωρείται πολύ αυστηρά. Είναι λοιπόν τουλάχιστον παράλογο τα απλά μέλη αυτών των κοινωνιών να εκφράζουν παράπονα στον πρώτο τυχόντα εκτός και αν όλα όσα μας έχει διδάξει η κοινωνιολογία και η ιστορία για τους τύπους των κοινωνιών και την εξέλιξη τους είναι ψευδή! Κάτι το οποίο προφανώς δεν συμβαίνει, απλά οι σεναριογράφοι του παιχνιδιού δεν έδωσαν την παραμικρή σημασία στο ιστορικό υπόβαθρο των κοινωνιών που περιγράφουν.
 
Τα γραφικά δεν μπορώ να πώ ότι με ενθουσίασαν ιδιαίτερα. Τρέχουν σε δύο αναλύσεις (800x600 και 1024x768) και περιέχουν καλούς χρωματισμούς και ενδιαφέρουσα απεικόνιση . Κάτι με ενόχλησε όμως σε βαθμό που πολλές φορές τα βρήκα κουραστικά. Δεν μπορώ να προσδιορίσω τι ακριβώς αλλά ίσως είναι αυτή η παράξενη - σχεδόν τετραγωνισμένη - γεωμετρία που κυριαρχεί παντου και που δεν αφήνει το JttCotE να αποκτήσει καλλιτεχνική τεχνοτροπία. Σε αυτό συμβάλουν και τα κακοσχεδιασμένα μοντέλα των χαρακτήρων τα οποία και είναι αρκούντως ξύλινα.
 
Η μουσική επένδυση είναι αρκετά καλή χωρίς να είναι όμως και κάτι το ιδιαίτερα ξεχωριστή. Όμορφα ορχηστρικά κομμάτια δένουν αρμονικά με την εξέλιξη του παιχνιδιου και το speech κινείται σε υψηλά επίπεδα. Να σημειωθεί ότι είχα πρόβλημα με τα cut-scenes του παιχνιδιού, τα οποία πολλές φορές σερνόντουσαν και έσπαγε ο ήχος. Δεν ξέρω αν ευθύνεται αποκλειστικά το μηχάνημα μου αλλά είχα το ίδιο ακριβώς πρόβλημα και με ένα άλλο παιχνίδι της Frogwares - το Sherlock Holmes: Case of the Silver Earring.

Στον χειρισμό εντοπίζεται το Βατερλώ του JttCotE και ο λόγος για τον οποίο παίρνει τόσο χαμηλή βαθμολογία. Απλά, hot-spots σχεδόν δεν υπάρχουν! Πρέπει να προσεγγίσεις το αντικείμενο με το οποίο μπορείς να διαδράσεις με ακριβεία χιλιοστού προκειμένου να αλλάξει σχήμα ο κέρσορας. Το ίδιο συμβαίνει και με τις εξόδους στην οθόνη, με αποτέλεσμα πολλές φορές να μην τις βρίσκεις και να παλινδρομείς προκειμένου να βρείς τι σου έχει ξεφύγει. Είχα κολλήσει στο χωριό των γιγάντων πάνω απο δύο ώρες, μόνο και μόνο επειδή δεν είχα βρεί μία έξοδο. Όχι, δεν έχω μειωμένη αντίληψη, απλά τίποτα στα γραφικά δεν προϊδέαζε ότι εκεί υπήρχε έξοδος αλλά και οταν πήγαινα εκεί τον κέρσορα δεν εμφάνιζε τίποτα! Συν τοις άλλοις, πολλές φορές η Ariane κολλάει μεταξύ των οθονών και μπαινοβγαίνει συνέχεια απο την μία στην άλλη με αποτέλεσμα ο χρήστης-θύμα να αποπροσανατολίζεται εντελώς γεωγραφικά και να χάνει παντελώς την αίσθηση της κατέυθυνσης και του χώρου. Συνολικά η κατάσταση είναι απλώς τραγική και καθιστά το παιχνίδι πολλές φορές τρομερά εκνευριστικό αφού περισσότερο χρόνο καταναλώνεις για να βρεις τα hot-spots παρά για να λύνεις γρίφους.
 
Ο σχεδιασμός του παιχνιδιού είναι αρκετά καλός ενώ οι γρίφοι του είναι κυρίως inventory-based με κάποιους όμως να βασίζονται στους διαλόγους και μερικά λογικά puzzles. Αυτά μπορώ να πώ πως ήταν αρκετά ευχάριστα και χωρίς να κουράζουν αφου απέπνεαν εναν ορθολογισμό με αποτέλεσμα να τα λύνεις σχετικά ανώδυνα - μετά φυσικά απο παραγωγική σκέψη.

Ένα πρόβλημα του παιχνιδιού είναι τα συνεχές ταξίδια απο τον ένα γεωγραφικό τόπο στον άλλον, πράγμα που σίγουρα κουράζει αλλά και μπερδεύει τον παίκτη αφού δεν μπορεί να καταλάβει πότε το παιχνίδι φτάνει προς το τέλος του. Εκεί που νομίζεις ότι θα δεις το φινάλε, μεταφέρεσαι ξαφνικά σε μία άλλη τοποθεσία και συνεχίζεις την δράση. Πολλές φορές επίσης δεν είναι ξεκάθαρο τη πρέπει να κάνεις στην συνέχεια, γεγονός που οδηγέι στο απλά να περιφέρεσαι από το ένα μέρος στο άλλο. Αυτο σε συνδιασμό με τα ανύπαρκτα hot-spots σχεδόν καταστρέφει το νευρικό σύστημα του παίχτη - αφού απλούστατες λειτουργίες όπως το να βρείς την - ήδη γνωστή - έξοδο μετατρέπονται στον χειρότερο εφιάλτη.

 
Εν κατακλείδι, το JttCotE αποδεικνύεται ο ιδανικός αυτόχειρας αφού καταφέρνει να αυτο-ακυρωθεί με το τραγελάφικο πρόβλημα των hot-spots που χρησιμοποιει. Είναι πραγματικά απορίας άξιο πως κάτι τόσο σοβαρό δεν υπέπεσε στην αντίληψη των δημιουργών. Τελικά, η Frogwares καταφέρνει να δημιουργήσει μία παράδοση μέτριων παιχνιδιών αφού και όλα τα άλλα adventures που έχει φτιάξει είτε κινούνταν στο χώρο της αδιαφορίας είτε υπέφεραν απο σοβαρά λειτουργικά προβλήματα. Απαραιτήτως λοιπόν πρέπει να επαναπροσδιορίσουν την φιλοσοφία τους στον σχεδιασμό των adventures που φτιάχνουν προκειμένου και εμάς να μην ταλαιπωρούν αλλά και κάποιο σεβασμό απο την κοινότητα να αποκτήσουν.