Return to Monkey Island

Είναι εκ των πραγμάτων πολύ δύσκολο να είμαι αντικειμενικός όταν καλούμαι να μιλήσω για το νέο παιχνίδι μιας σειράς που με βοήθησε να γίνω ο άντρας που είμαι σήμερα.

Για αυτό δεν θα γράψω review, απλά μερικές σκόρπιες σκέψεις αναφορικά με το τι μου άρεσε και τι όχι και τόσο, ελπίζοντας να τις βρείτε χρήσιμες.

Μου άρεσε ότι: Από την πρώτη στιγμή, αισθάνεσαι ότι παίζεις παιχνίδι του Ron Gilbert. Οι fans του θα αναγνωρίσουν άμεσα το στυλ, το χιούμορ, τη λογική των γρίφων και την εν γένει ποιότητα.

Δεν μου άρεσε ότι: Το παιχνίδι είναι άσχημο. Ή μάλλον όχι ακριβώς άσχημο, αλλά τρομερά generic, με γραφικά που μοιάζουν με σύνθεση προκάτ εικόνων για εταιρικά έντυπα κατεβασμένα απ’το Shutterstock. Αν ο ισχυρισμός αυτός σας φαίνεται υπερβολικός, δείτε το αποτέλεσμα που προέκυψε όταν κατέβασα μια εικόνα από το SS και την έβαλα σε screenshot του RtMI. Φαίνεται πολύ μεγάλη διαφορά;



Συνεχίζοντας την κριτική για τα γραφικά, που είναι κατά τη γνώμη μου το μεγαλύτερο μείον του παιχνιδιού, θυμηθείτε το δέος που νιώσατε όταν είδατε για πρώτη φορά την κάτοψη του Monkey Island, με την ομορφιά και τη λεπτομέρεια του, και κάντε τη σύγκριση:



Ο μόνος χαρακτήρας που σχεδιάστηκε σωστά είναι η Elaine. Ο Wally είναι λάθος (μοιάζει με 10χρονο αγοράκι). Η Voodoo Lady είναι ΠΟΛΥ λάθος. Το animation είναι σπαστό. Ο Ron θα έπρεπε να είχε επιλέξει έναν art director με πολύ πιο ενδιαφέρον portfolio από αυτό του Rex Crowle, ο οποίος έχει εργαστεί σε τίτλους τύπου Knights and Bikes.

Μου άρεσε ότι: Στον τομέα του ήχου, παίρνει άριστα. Η μουσική ήταν μαγευτική, αλλά και πολύ πιστή στο στυλ των προηγουμένων. O Dominic Armato επέστρεψε στο ρόλο του Guybrush κι ευτυχώς είναι ακόμα αρκετά νέος στα 46 του ώστε να ακούγεται το ίδιο ταιριαστός. Και οι φωνές των υπολοίπων χαρακτήρων, μικρών και μεγάλων, ήταν στην πλειοψηφία τους σωστές.

Δεν μου άρεσε ότι: Ίσως ήταν ιδέα μου, αλλά νομίζω πως κάποιοι άντρες χαρακτήρες είχαν γυναίκες ηθοποιούς.

Μου άρεσε ότι: Το interface ήταν ένας συνδυασμός κλασσικού και μοντέρνου χειρισμού. Τα context-sensitive interactions είναι πολύ ενδιαφέροντα.

Δεν μου άρεσε ότι: Δεν μπορείς να κάνεις use ένα αντικείμενο σε σχεδόν κανένα hotspot, χαρακτήρα ή αντικείμενο εκτός από εκεί που χρειάζεται. Εκτός του ότι έτσι χαμηλώνει πολύ το επίπεδο δυσκολίας, στερούμαστε και από αστείες απαντήσεις που θα μπορούσαμε να λαμβάνουμε σε κάθε περίπτωση αποτυχημένης προσπάθειας.

Μου άρεσε ότι: Όπως ακριβώς και στα Monkey Island 2 & 3, υπάρχουν δυο επίπεδα δυσκολίας. Έτσι ο Ron, αντί να υποκύψει στο γενικότερο peer pressure της υπεραπλούστευσης της εποχής μας, που μας έχει καταντήσει να αποκαλούνται τα visual novels adventure games και οι γρίφοι game stoppers, έδωσε την ευκαιρία και σε όσους θέλουν να βάζουν το μυαλό τους να δουλεύει να απολαύσουν τις προκλήσεις που γνωρίζει να σχεδιάζει αριστουργηματικά. Μπορεί οι γρίφοι να μη φτάνουν σε καμία περίπτωση το επίπεδο δυσκολίας των δύο πρώτων παιχνιδιών, αλλά ειδικά από το τέταρτο κεφάλαιο που το παιχνίδι ‘ανοίγει’ υπάρχει μεγάλο πλήθος από παράλληλα puzzles που μπορούν να λυθούν με οποιαδήποτε σειρά, αρκετά εκ των οποίων δεν είναι προφανή. Υπήρξαν γρίφοι που με έκαναν να νιώσω μια μικρή δόση υπερηφάνειας όταν τους έλυσα, ένα συναίσθημα που τείνει να εκλείψει.

Δεν μου άρεσε ότι: Το ξεκίνημα είναι αρκετά χλιαρό. Τα τρία πρώτα κεφάλαια, που αποτελούν περίπου το 40% της χρονικής διάρκειας, έχουν λίγες τοποθεσίες και πολύ εύκολους γρίφους. Το Monkey Island δεν είχε ούτε μία μαϊμού (μεγάλο ατόπημα!), παρά μόνο αγάλματα. Γενικά, για να γίνει κατανοητό με σύγκριση, το Return to Monkey Island δεν φτάνει ούτε το Thimbleweed Park σε ποιότητα γρίφων, ούτε το Tales of Monkey Island σε βάθος ιστορίας.

Μου άρεσε ότι: Είχαμε για πρώτη φορά την ευκαιρία να συνομιλήσουμε και να αλληλοεπιδράσουμε με το πλήρωμα του LeChuck. Σε όλα τα προηγούμενα παιχνίδια, με εξαίρεση ίσως τον Largo Lagrande, όλοι οι συνεργοί του ήταν μονοδιάστατοι χαρακτήρες με μικρό χρόνο συμμετοχής. Επίσης, πολλοί χαρακτήρες από προηγούμενα παιχνίδια κάνουν την εμφάνισή τους και διατηρούν την ίδια προσωπικότητα.

Δεν μου άρεσε ότι: Ενώ βλέπουμε με ενδιαφέρον την Elaine να κινείται παράλληλα και να παρακολουθεί τα βήματα του Guybrush, το subplot αυτό δεν οδήγησε τελικά πουθενά και χρησίμευσε μόνο για μερικά καυστικά σχόλια μεταξύ του ζευγαριού.

Και μια γνώμη για το φινάλε του παιχνιδιού:


Συμπερασματικά, το RtMI είναι ένα πολύ καλό παιχνίδι που αναμένεται να συγκινήσει τους ‘παλιούς’. Δεν μπορώ να πω όμως με το χέρι στην καρδιά ότι δικαίωσε τις προσδοκίες, οι οποίες ήταν δυσθεώρητα υψηλές, όχι μόνο λόγω των αριστουργηματικών τίτλων των 90s, αλλά και επειδή μόλις τρία χρόνια πριν ο Ron Gilbert κυκλοφόρησε το Thimbleweed Park που μας ενθουσίασε.